ادیب صابر » دیوان اشعار » مقطعات » شمارهٔ ۵۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چو راه جوانی سپردم به فسق</p></div>
<div class="m2"><p>به پیری ره توبه باید سپرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مخند از جوانی که با فسق زیست</p></div>
<div class="m2"><p>بر آن پیر بگری که بی توبه مرد</p></div></div>

دیوان ادیب صابر ترمدی نسخهٔ کلالهٔ خاور - تصویر ۴۳

شمارهٔ ۵۳

چو راه جوانی سپردم به فسق
به پیری ره توبه باید سپرد
مخند از جوانی که با فسق زیست
بر آن پیر بگری که بی توبه مرد

هوش مصنوعی: این ابیات به بیان این نکته می‌پردازند که در جوانی، ممکن است انسان به گناه و فسق روی آورد، اما در پیری باید به توبه و بازگشت به حقایق معنوی فکر کند. شاعر به ما یادآوری می‌کند که هرچند جوانی و زندگی در لذت‌های آن ممکن است جذاب باشد، اما پشیمانی و نداشتن توبه در دوره پیری، بسیار دردناک‌تر خواهد بود. به همین دلیل نباید به جوانی که در فساد زندگی می‌کند، خندید، بلکه باید بر حال پیرمردی گریست که بدون توبه و بازگشت به راه راست از دنیا رفته است.

شمارهٔ ۵۱

شمارهٔ ۵۲

هوش مصنوعی: وقتی جوانی‌ام را در راه گناه و فساد گذراندم، حالا در پیری باید به سمت توبه و بازگشت بروم.

چو راه جوانی سپردم به فسق

به پیری ره توبه باید سپرد

هوش مصنوعی: به کسی که در جوانی به زندگی ناپسند ادامه داده است، لبخند نزن و به حال کسی که بدون توبه و پشیمانی از دنیا رفته، گریه کن.

مخند از جوانی که با فسق زیست

بر آن پیر بگری که بی توبه مرد

شمارهٔ ۵۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده