ادیب صابر » دیوان اشعار » مقطعات » شمارهٔ ۴۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>جوانی برون رفت و پیری درآمد</p></div>
<div class="m2"><p>روا دارم ار با من آرام گیرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بترسیدمی گر بمردی جوانی</p></div>
<div class="m2"><p>کنون می بترسم که پیری بمیرد</p></div></div>

شمارهٔ ۴۸

جوانی برون رفت و پیری درآمد
روا دارم ار با من آرام گیرد
بترسیدمی گر بمردی جوانی
کنون می بترسم که پیری بمیرد

هوش مصنوعی: این شعر به تغییرات زندگی و گذر زمان اشاره دارد. شاعر از جوانی به پیری می‌رسد و نگران است که اگر جوانی بمیرَد، چه خواهد شد. او در عین حال می‌گوید که اگر پیری آرام گیرد، او هم باک ندارد. این بیان نشان‌دهنده ترس از زوال جوانی و همچنین نگرانی از پیری است.

شمارهٔ ۴۶

شمارهٔ ۴۷

هوش مصنوعی: جوانی از زندگی بیرون رفت و دوران پیری آغاز شد. اگر پیری با من آرامش پیدا کند، مشکلی نیست.

جوانی برون رفت و پیری درآمد

روا دارم ار با من آرام گیرد

هوش مصنوعی: اگر زمانی جوانی می‌مرد مرا می‌ترساند، اکنون نگرانم که پیرمردی از دنیا برود.

بترسیدمی گر بمردی جوانی

کنون می بترسم که پیری بمیرد

شمارهٔ ۴۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده