ادیب صابر » دیوان اشعار » مقطعات » شمارهٔ ۴۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>عالم که خوردنش همه غم باشد از جهان</p></div>
<div class="m2"><p>بهتر ز جاهلی که نعیم جهان خورد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گرچه غذای جغد شود سینه تذرو</p></div>
<div class="m2"><p>به زو همای اگرچه که او استخوان خورد</p></div></div>

دیوان ادیب صابر ترمدی نسخهٔ کلالهٔ خاور - تصویر ۳۰۱

شمارهٔ ۴۵

عالم که خوردنش همه غم باشد از جهان
بهتر ز جاهلی که نعیم جهان خورد
گرچه غذای جغد شود سینه تذرو
به زو همای اگرچه که او استخوان خورد

هوش مصنوعی: این شعر به مقایسه دو وضعیت می‌پردازد. شاعر بیان می‌کند که خوردن همه غم و رنج، از جاهلی که از لذات دنیا بهره‌مند است، بهتر است. حتی اگر غذا برای جغد باشد، باز هم بهتر از آن است که همای مرغی اصیل از استخوان تغذیه کند. در واقع، معنی این شعر این است که زندگی پر از غم و درد، از زندگی پوچ و بی‌معنا بهتر است.

شمارهٔ ۴۳

شمارهٔ ۴۴

هوش مصنوعی: اگر دانشمندی دچار غم و اندوه باشد، زندگی‌اش از زندگی یک فرد جاهل که از لذت‌های دنیا بهره‌مند است، بهتر است.

عالم که خوردنش همه غم باشد از جهان

بهتر ز جاهلی که نعیم جهان خورد

هوش مصنوعی: هرچند جغد (به عنوان طعمه) سینهٔ تذرو (پرندهٔ دیگر) را می‌خورد، اما همای (پرندهٔ بزرگ و شکاری) اگرچه استخوان می‌خورد، باز هم از این قاعده مستثنی است.

گرچه غذای جغد شود سینه تذرو

به زو همای اگرچه که او استخوان خورد

شمارهٔ ۴۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده