ادیب صابر » دیوان اشعار » مقطعات » شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>جهانی منم بی نصیب از جهان</p></div>
<div class="m2"><p>ز روی مثابت ز رای مصیب</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>که را داری اندر جهان جز مرا</p></div>
<div class="m2"><p>جهانی ز مال جهان بی نصیب</p></div></div>

دیوان ادیب صابر ترمدی نسخهٔ کلالهٔ خاور - تصویر ۲۹۸

شمارهٔ ۱۱

جهانی منم بی نصیب از جهان
ز روی مثابت ز رای مصیب
که را داری اندر جهان جز مرا
جهانی ز مال جهان بی نصیب

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساس تنهایی و بی‌مهر بودن شاعر است. او از جهانی که در آن زندگی می‌کند، بی‌نصیب است و می‌گوید که در این دنیا کسی جز او وجود ندارد که به او اهمیت بدهد. به طور کلی، شاعری از عدم تعلق و احساس بی‌سرشتی در این جهان سخن می‌گوید.

شمارهٔ ۹

شمارهٔ ۱۰

هوش مصنوعی: من در این دنیا هستم، اما هیچ بهره‌ای از آن ندارم. این وضعیت ناشی از تقدیر و سرنوشت من است که به گونه‌ای رقم خورده که همیشه دچار مشکلات و مصائب بوده‌ام.

جهانی منم بی نصیب از جهان

هوش مصنوعی: در این دنیا جز من کسی را نداری و از ثروت دنیا بی‌نصیب هستی.

که را داری اندر جهان جز مرا

جهانی ز مال جهان بی نصیب

شمارهٔ ۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده