هوش مصنوعی: باد صبحگاهی نشاط و شادی میبخشد و اندوه را از دل غمگین‌ها دور می‌کند.

هوش مصنوعی: بادی که در صبح زود می‌وزد، بدون نیاز به شراب، شادی و خوشحالی را برای من به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: دل در آغوش او شتابان می‌زند و جانم در بدنم به او علاقه‌مند است.

هوش مصنوعی: اگر جانم را به او هدیه دهم، خوب است؛ و اگر دل را به او تحفه کنم، شاید به دردش بخورد.

هوش مصنوعی: آن نسیم است که مرا آزاد می‌کند، چون از زلف معشوقم گره‌ای باز کند.

هوش مصنوعی: او از دیدار محبوبش رها می‌شود و سپس به دیدار من می‌آید.

هوش مصنوعی: بدون بوسه او، جان می‌سوزد و بدون چهره او، دل را می‌رباید.

هوش مصنوعی: دل دیگر در نزد من نمی‌ماند و جان نیز در بدن من دوام نخواهد آورد.

هوش مصنوعی: با دست خودم که در نبود دوست، تمامی خصلت‌های خود را به باد می‌سپارم و از آنچه در اطرافم است، تنها به ستایش باد می‌پردازم.