هوش مصنوعی: دهان به خزانه‌ای پر از جواهر تبدیل شده و گوش همانند صدفی است که نظم و نثر تو را می‌شنود ای استاد بزرگ.

هوش مصنوعی: هر زمان که سخن از شعر تو به میان می‌آید، راویان و گویندگان آنچنان از زیبایی و شیرینی کلمات تو صحبت می‌کنند که گویی دهانشان پر از گوهر و زبانشان آغشته به عسل است.

هوش مصنوعی: اگر آسمان را بر روی این دنیا بنامم، درست است، زیرا کلام تو نشان‌دهنده‌ی مرتبه‌ی عالی و بلندی مانند سیاره‌ی زحل است.

هوش مصنوعی: کوه به خاطر تو به جواهر تبدیل شده و معادن لعل پیدا کرده‌اند، زیرا تو آن را به کوه نسبت می‌دهی.

هوش مصنوعی: درخت علم، معرفت و آگاهی‌های گوناگونی را به تو می‌دهد و ثمره‌ای که از زمین کسب می‌کنی، ناشی از فضل و رحمت خاص توست.

هوش مصنوعی: نظم تو به آرامش دستیابی به آرزو تبدیل شده و نثر تو با لذت رسیدن به اهداف همراه شده است.

هوش مصنوعی: شادی و طراوت شعر به خاطر زیبایی و دلنشینی تو است که مانند گیاهی از خاک بیرون می‌آید و می‌تواند از سختی سنگ نیز عبور کند.

هوش مصنوعی: از شدت رنج و سختی زندگی، به اندازه خاک ذلیل و بی‌مقدار شده‌ام و چون خاک هیچ ارزشی در نظر مردم ندارم.

هوش مصنوعی: اگرچه کلمات من به زیبایی طلا هستند، اما از این دنیا به جای طلا، به نقره تبدیل شدم.

هوش مصنوعی: قبل از آنکه به هنری متفاوت و نو تبدیل شوم، هر کسی به نوعی مرا با واژه‌های مختلف مورد تمجید و تشبیه قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: همیشه به حال من توجه کن و نگاهت به من باشد، چون فکر می‌کنم که یک عشق خاص به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: از خوبی‌های عشق این است که دل می‌پذیرد، ولی حال من به خاطر عاشق بودنم دچار تغییر شده است و نمی‌دانم این حال از کجا آمده است.

هوش مصنوعی: خداوندا، این دنیای پر از عشق و معشوقان را برای تو می‌خواهم.