سعدی » مواعظ » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تنها ز همه خلق و نهان می‌گریم</p></div>
<div class="m2"><p>چشم از غم دل به آسمان می‌گریم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>طفل از پی مرغ رفته چون گریه کند</p></div>
<div class="m2"><p>بر عمر گذشته همچنان می‌گریم</p></div></div>

کلیات سعدی به تصحیح محمدعلی فروغی، چاپخانهٔ بروخیم، ۱۳۲۰، تهران » تصویر 1250

رباعی شمارهٔ ۴۳

تنها ز همه خلق و نهان می گریم
چشم از غم دل به آسمان می گریم
طفل از پی مرغ رفته چون گریه کند
بر عمر گذشته همچنان می گریم

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از عمق درد و غم خود صحبت می‌کند. او تنها و مخفیانه اشک می‌ریزد و نگران دلbroken خود است. همچنین، او به یاد گذشته‌هایش و سال‌هایی که از دست رفته‌اند، به شدت ناراحت و گریان است. شعر حس تنهایی و اندوه عمیق او را به تصویر می‌کشد.

رباعی شمارهٔ ۴۱

رباعی شمارهٔ ۴۲

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/27063

هوش مصنوعی: من تنها از میان تمام مردم به خاطر غم دل خودم اشک می‌ریزم و نگاهی به آسمان می‌کنم.

تنها ز همه خلق و نهان می‌گریم

چشم از غم دل به آسمان می‌گریم

هوش مصنوعی: زمانی که کودک به دنبال پرنده‌ای می‌دود و با گریه کردن حسرت گذشته را نشان می‌دهد، من نیز در زندگی‌ام به یاد گذشته‌ها می‌گریم.

طفل از پی مرغ رفته چون گریه کند

بر عمر گذشته همچنان می‌گریم

رباعی شمارهٔ ۴۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی شمارهٔ ۴۲ به خوانش فاطمه زندی