سعدی » مواعظ » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>نه هر که ستم بر دگری بتواند</p></div>
<div class="m2"><p>بیباک چنانکه می‌رود می‌راند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>پیداست که امر و نهی تا کی ماند</p></div>
<div class="m2"><p>ناچار زمانه داد خود بستاند</p></div></div>

کلیات سعدی به تصحیح محمدعلی فروغی، چاپخانهٔ بروخیم، ۱۳۲۰، تهران » تصویر 1247

رباعی شمارهٔ ۲۰

نه هر که ستم بر دگری بتواند
بیباک چنانکه می رود می راند
پیداست که امر و نهی تا کی ماند
ناچار زمانه داد خود بستاند

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که هر کسی نمی‌تواند به راحتی بر دیگری ظلم کند. این بی‌رحمی ممکن است به نظر بیفتد که ادامه دارد، اما در نهایت زمان خود را خواهد گرفت و عدالت برقرار خواهد شد. به عبارتی، قدرت و فرمانروایی ناپایدار است و سرانجام حق و حقیقت پیروز خواهد شد.

رباعی شمارهٔ ۱۸

رباعی شمارهٔ ۱۹

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/30869

هوش مصنوعی: هر کسی که بتواند به دیگری ظلم کند، لزوماً نمی‌تواند با جسارت ادامه دهد؛ همانطور که او به ستمگری خود ادامه می‌دهد، ممکن است خود نیز در معرض آسیب قرار بگیرد.

نه هر که ستم بر دگری بتواند

بیباک چنانکه می‌رود می‌راند

هوش مصنوعی: به وضوح مشخص است که فرمان‌ها و ممنوعیت‌ها نمی‌توانند برای همیشه ادامه داشته باشند؛ در نهایت، زمان خود را خواهد گرفت و تغییرات اجتناب‌ناپذیرند.

پیداست که امر و نهی تا کی ماند

ناچار زمانه داد خود بستاند

رباعی شمارهٔ ۱۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی شمارهٔ ۱۹ به خوانش فاطمه زندی