سعدی » مواعظ » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شاها سم اسبت آسمان می‌سپرد</p></div>
<div class="m2"><p>از کید حسود و چشم بد غم نخورد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>لیکن تو جهان فضل و جود و هنری</p></div>
<div class="m2"><p>اسبی نتواند هر که کند او ببرد</p></div></div>

کلیات سعدی به تصحیح محمدعلی فروغی، چاپخانهٔ بروخیم، ۱۳۲۰، تهران » تصویر 1246

رباعی شمارهٔ ۱۳

شاها سم اسبت آسمان می سپرد
از کید حسود و چشم بد غم نخورد
لیکن تو جهان فضل و جود و هنری
اسبی نتواند هر که کند او ببرد

هوش مصنوعی: در این ابیات به دوری از حسادت و چشم‌زخم اشاره شده است. شاعر می‌گوید که شاه آسمان به اسب خود اعتماد کرده و او را از آفات و بدخواهی‌ها در امان می‌دارد. اما در عین حال تأکید می‌کند که صفات خوب و هنر در جهان وجود دارد و اسبی که دارای این ویژگی‌ها باشد، نمی‌تواند فریبی بخورد و به راحتی از عهده کارها برمی‌آید.

رباعی شمارهٔ ۱۱

رباعی شمارهٔ ۱۲

هوش مصنوعی: ای پادشاه، اسب تو را به آسمان می‌سپارد و از آسیب حسادت و چشم‌زخم محفوظ می‌دارد.

شاها سم اسبت آسمان می‌سپرد

از کید حسود و چشم بد غم نخورد

هوش مصنوعی: اما تو در دنیا مظهر سخاوت و هنر هستی، و کسی که به خوبی عمل کند، همواره بهره‌مند خواهد شد.

لیکن تو جهان فضل و جود و هنری

اسبی نتواند هر که کند او ببرد

رباعی شمارهٔ ۱۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها