سعدی » مواعظ » مثنویات » شمارهٔ ۳۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>الا تا ننگری در روی نیکو</p></div>
<div class="m2"><p>که آن جسمست و جانش خوی نیکو</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>اگر شخص آدمی بودمی به دیدار</p></div>
<div class="m2"><p>همین ترکیب دارد نقش دیوار</p></div></div>

کلیات سعدی به تصحیح محمدعلی فروغی، چاپخانهٔ بروخیم، ۱۳۲۰، تهران » تصویر 1261

شمارهٔ ۴۰

الا تا ننگری در روی نیکو
که آن جسمست و جانش خوی نیکو
اگر شخص آدمی بودمی به دیدار
همین ترکیب دارد نقش دیوار

هوش مصنوعی: این ابیات به زیبایی و ویژگی‌های ظاهری انسان اشاره دارند. شاعر می‌گوید که اگر به چهره زیبا نگاه نکنیم، فقط جسمی از انسان را می‌بینیم و روح و شخصیت او را نمی‌شناسیم. همچنین اگر کسی به دیدار انسان بیاید، تنها به فرم ظاهری او می‌نگرد و این فرم شبیه به دیوار بدون عمق و معناست. به نوعی، شاعر تأکید می‌کند که زیبایی ظاهری بدون شناخت روح و شخصیت واقعی ارزشی ندارد.

شمارهٔ ۳۸

شمارهٔ ۳۹

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/30702

هوش مصنوعی: اینگونه ننگر که به ظاهر زیبا است، زیرا آن فقط بدنی است و روحش از خوبی و نیکی تشکیل شده است.

الا تا ننگری در روی نیکو

که آن جسمست و جانش خوی نیکو

هوش مصنوعی: اگر انسان حقیقی بود، باید به سراغ دیدار همین تصویری می‌رفت که بر دیوار نقش بسته است.

اگر شخص آدمی بودمی به دیدار

همین ترکیب دارد نقش دیوار

شمارهٔ ۳۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

شمارهٔ ۳۹ به خوانش فاطمه زندی

حاشیه ها