سعدی » مواعظ » مثنویات » شمارهٔ ۱۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>غم نه بر دل که گر نهی بر کوه</p></div>
<div class="m2"><p>کوه گردد ز بار غصه ستوه</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>جان شیرین که رنج کش باشد</p></div>
<div class="m2"><p>تن مسکین چگونه خوش باشد؟</p></div></div>

کلیات سعدی به تصحیح محمدعلی فروغی، چاپخانهٔ بروخیم، ۱۳۲۰، تهران » تصویر 1256

شمارهٔ ۱۹

غم نه بر دل که گر نهی بر کوه
کوه گردد ز بار غصه ستوه
جان شیرین که رنج کش باشد
تن مسکین چگونه خوش باشد

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر این است که غم و درد نه تنها بر دل انسان تاثیر می‌گذارد، بلکه اگر بر کوه هم بیفتد، آنجا را نیز تحت تاثیر قرار می‌دهد. همچنین، اشاره می‌کند که جان انسانی که رنج می‌کشد، چگونه می‌تواند در چنین شرایطی خوشحال باشد، در حالی که بدن او در رنج و عذاب است.

شمارهٔ ۱۷

شمارهٔ ۱۸

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/30472

هوش مصنوعی: اگر غم را بر دل کسی بگذاری، مانند این است که کوهی را زیر بار غصه‌ها بگذاری و او از طاقت این بار فرسوده و خسته می‌شود.

غم نه بر دل که گر نهی بر کوه

کوه گردد ز بار غصه ستوه

هوش مصنوعی: اگر جان شیرینی در رنج باشد، چگونه می‌تواند تن ضعیف و بیچاره‌ای خوشحال باشد؟

جان شیرین که رنج کش باشد

تن مسکین چگونه خوش باشد؟

شمارهٔ ۱۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

شمارهٔ ۱۸ به خوانش فاطمه زندی