سعدی » مواعظ » قطعات » شمارهٔ ۸۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>نه سام و نریمان و افراسیاب</p></div>
<div class="m2"><p>نه کسری و دارا و جمشید ماند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تو هم دل مبند ای خداوند ملک</p></div>
<div class="m2"><p>چو کس را ندانی که جاوید ماند</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>چو دور جوانی خلل می‌کند</p></div>
<div class="m2"><p>به پایان پیری چه امید ماند؟</p></div></div>

کلیات سعدی به تصحیح محمدعلی فروغی، چاپخانهٔ بروخیم، ۱۳۲۰، تهران » تصویر 1217

شمارهٔ ۸۲

نه سام و نریمان و افراسیاب
نه کسری و دارا و جمشید ماند
تو هم دل مبند ای خداوند ملک
چو کس را ندانی که جاوید ماند
چو دور جوانی خلل می کند
به پایان پیری چه امید ماند

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به ناچیزی و گذرایی زندگی اشاره می‌کند و می‌گوید که هیچ‌یک از بزرگان و شخصیت‌های تاریخی مانند سام، نریمان، افراسیاب، کسری، دارا و جمشید جاودان نمانده‌اند. بنابراین، ای خداوند، نباید به هیچ‌کس دل ببندیم، زیرا هیچ‌کس به طرز مطمئنی باقی نمانده است. او همچنین به این نکته اشاره می‌کند که با گذر زمان و پیری، امیدها کم رنگ می‌شوند و جوانی زودگذر است.

شمارهٔ ۸۰

شمارهٔ ۸۱

هوش مصنوعی: نه نام سام و نریمان و افراسیاب باقی مانده و نه کسری و دارا و جمشید.

نه سام و نریمان و افراسیاب

نه کسری و دارا و جمشید ماند

هوش مصنوعی: ای خداوند ملک، دل خود را به کسی نبند، زیرا نمی‌دانی چه کسی در این دنیا همیشه باقی می‌ماند.

تو هم دل مبند ای خداوند ملک

چو کس را ندانی که جاوید ماند

هوش مصنوعی: وقتی جوانی به پایان می‌رسد و آسیب‌هایی به آن وارد می‌شود، در اواخر زندگی چه امیدی باقی می‌ماند؟

چو دور جوانی خلل می‌کند

به پایان پیری چه امید ماند؟

شمارهٔ ۸۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده