سعدی » مواعظ » قطعات » شمارهٔ ۴۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شنیدم که بیوه‌زنی دردمند</p></div>
<div class="m2"><p>همی گفت و رخ بر زمین می‌نهاد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هر آن کدخدا را که بر بیوه‌زن</p></div>
<div class="m2"><p>ترحم نباشد زنش بیوه باد</p></div></div>

کلیات سعدی به تصحیح محمدعلی فروغی، چاپخانهٔ بروخیم، ۱۳۲۰، تهران » تصویر 1210

فانوس خیال » تصویر 2309 - سعدی » مواعظ » قطعات » شمارهٔ ۴۴

شمارهٔ ۴۵ - ظاهرا در ستایش صاحب دیوان است

شنیدم که بیوه زنی دردمند
همی گفت و رخ بر زمین می نهاد
هر آن کدخدا را که بر بیوه زن
ترحم نباشد زنش بیوه باد

هوش مصنوعی: در این بیت، بیوه زنی غمگین و دردکشیده را می‌بینیم که با ناله و فریاد، بر زمین می‌افتد. او به کدخداهایی که نسبت به او بی‌توجه و بی‌رحم هستند، دعایی می‌کند که زنشان نیز بیوه شود. این شعر نشان‌دهنده‌ی درد و رنج بیوه‌زنان و لزوم توجه و ترحم است.

شمارهٔ ۴۳

شمارهٔ ۴۴

هوش مصنوعی: زنی بیوه و غم‌زده را شنیدم که در حال گفتن دردهایش بود و به زمین می‌افتاد.

شنیدم که بیوه‌زنی دردمند

همی گفت و رخ بر زمین می‌نهاد

هوش مصنوعی: اگر کدخدایی به بیوه‌زن رحم نکند، همسرش خود به خود بیوه خواهد شد.

هر آن کدخدا را که بر بیوه‌زن

ترحم نباشد زنش بیوه باد

شمارهٔ ۴۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها