سعدی » مواعظ » قطعات » شمارهٔ ۴۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>به تماشای میوه راضی شو</p></div>
<div class="m2"><p>ای که دستت نمی‌رسد بر شاخ</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر مرا نیز دسترس بودی</p></div>
<div class="m2"><p>بارگه کردمی و صفه و کاخ</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>و آدمی را که دست تنگ بود</p></div>
<div class="m2"><p>نتواند نهاد پای فراخ</p></div></div>

کلیات سعدی به تصحیح محمدعلی فروغی، چاپخانهٔ بروخیم، ۱۳۲۰، تهران » تصویر 1210

شمارهٔ ۴۳

به تماشای میوه راضی شو
ای که دستت نمی رسد بر شاخ
گر مرا نیز دسترس بودی
بارگه کردمی و صفه و کاخ
و آدمی را که دست تنگ بود
نتواند نهاد پای فراخ

هوش مصنوعی: نویسنده در این شعر به ما می‌گوید که باید از چیزهایی که داریم راضی باشیم و به تماشای زیبایی‌ها بپردازیم. او اشاره می‌کند که اگر دسترسی به امکانات و ثروت بیشتری داشت، به ساختن کاخ و زندگی بهتر فکر می‌کرد. در نهایت، بیان می‌کند که انسان‌های در فقر و تنگدستی نمی‌توانند زندگی‌اشان را گسترش دهند.

شمارهٔ ۴۱

شمارهٔ ۴۲

هوش مصنوعی: به تماشای میوه نگاه کن و از آن لذت ببر، حتی اگر به آن دسترسی نداری و نتوانی آن را بچینی.

ای که دستت نمی‌رسد بر شاخ

هوش مصنوعی: اگر تو نیز به من دسترسی داشتی، من برای تو قصر و کاخی می‌ساختم و به تو احترام می‌گذاشتم.

بارگه کردمی و صفه و کاخ

هوش مصنوعی: انسانی که در تنگدستی و فقر به سر می‌برد، نمی‌تواند به راحتی و بدون محدودیت زندگی کند.

و آدمی را که دست تنگ بود

شمارهٔ ۴۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده