در بیت اول منظور از دردی کش هر دلسوخته ایست

جالبه که چقدر با فضای سایر غزلیات سعدی فرق داره این غزل. سعدی خیلی ملموس و اینجهانی فکر میکنه. انگار این یکی نوشته شده که سرمشقی برای حافظ بشه بعداً.

در مصرع : ساقیا می ده که ما دردی کش میخانه‌ایم منظور سعدی بزرگوار از دردی کشی نهایت رندی و درد به معنی ته خمره شراب هست که ناخالصی دارد. الحق که سعدی شیرازی فرمانروای مسلم ملک سخن و استاد غزل می باشد و افتخار ما ایرانی هاست.

چقدر این غزل زیباست! گویی آمیزه ای است از کلام نغز سعدی، با حال و هوایی که از اشعار حافظ میشناسیم. حس غریب و در عین حال فوق العاده ای دارد.

یکی از غزل هایِ حافظانه یِ سعدی!

ظاهرا حافظ این نوع سبک و سیاق از غزل هایِ سعدی را دوست داشته است!

خلق می‌گویند جاه و فضل در فرزانگیست

گو مباش اینها که ما رندان نافرزانه‌ایم