این شعر در برخی از منابع این گونه آمده:

ندانی که من در اقالیم غربت
چرا روزگاری بکردم درنگی
برون رفتم از تنگ ترکان که دیدم
جهان درهم افتاد چون موی زنگی
همه آدمی زاده بودند لیکن
چو گرگان به خوانخوارگی تیز چنگی
چو باز آمدم کشور آسوده دیدم
پلنگان رها کرده خوی پلنگی
چنان بود در عهد اول که دیدم
جهان پر زآشوب و تشویق و تنگی
چنین شد در ایام سلطان عادل
اتابک ابوبکر بن سعد زنگی

تنگ ترکان بین راه کازرون بوشهر نزدیک روستای 

کمارج واقع شده‌ است.