حسود حتی از نعمت‌های الهی [که به دیگران داده شده] حسرت می‌خورد و با بندهٔ بی‌گناه خدا دشمنی می‌کند.

یک آدم خشک‌مغز و نادان را دیدم که خودش را در لباس و پوستین آدمِ با مقام و جاه انداخته (تظاهر به بزرگی می‌کرد) و متکبرانه و خودبزرگ‌بینانه در حال قدم زدن بود. 

گفتم ای مرد بزرگ! اگر تو به خاطر بیماریِ حسادتت، در بدبختی و فلاکت رفته‌ای و مشکلی با بیماری‌ات نداری، مسئله‌ای نیست، اما مردم چه گناهی کرده‌اند که باید تاوان بیماری و مشکل تو را بدهند؟ (یک مرض اصولاً باید میزبان خود را مبتلا و بیمار کند اما حسادت علاوه بر صاحب مرض، موجب آزار دیگران هم می‌شود)

ای انسان! اوضاع و سرنوشت این حسود را ببین تا آگاه باشی و آرزوی نزول بلا و بدبختی برای یک آدم حسود نداشته باشی، چرا که او خودش در بزرگترین بلا و بدبختی و فلاکت است (بلایی بزرگ‌تر از حسادت نیست)

چه نیازی هست که با حسود دشمنی کنی و بدی او را بخواهی وقتی که او خود به چنین بلایی (بلای حسادت) گرفتار شده است.