حکمت شمارهٔ ۶۲
شیطان با مخلصان برنمیآید و سلطان با مفلسان.
اطلاعات
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
خوانش ها
بخش ۶۲ به خوانش حمیدرضا محمدی
حکمت شمارهٔ ۶۲ به خوانش سهیل قاسمی
حکمت شمارهٔ ۶۲ به خوانش ابوالفضل حسن زاده
حاشیه ها
املای نمیگذارند
صحیح است. با ذ باید نوشته شود.
فرض خدا گزاردن مثل نماز گزاردن با ز درست هست
دوست عزیز جناب یوسفپور
در املای دوفعل گذاشتن وگزاردن وامثالهم یک نکته حایز اهمیت است وآن توجه به معنای فعل در جمله میباشد هرجا که این فعل معنای ادا کردن وبجا آوردن رابدهد باید باحرف(ز) بنویسیم ولی هرجا مقصود فعل قرار دادن ونهادن چیزی باشد باید از حرف (ذ)استفاده کنیم .
در اینجا معنی نماز خواندن رو میده پس بنظر حقیر املای درست بکار برده شده است تا سایر بزرگواران چه نظری داشته باشند .
شاد وخرم باشی
امروز تغار (مرکن) خواهندگی پیش تو می گیرد و بهاندازه خوراک دو مرد (چهاردستی) از تو آذوقه میخواهد و فردا که طلب خود را بخواهی، چیزی نمی دهد و خواهد گفت: از اینجا رفع زحت کن و برو. نکته : عده ای تَرب را تُرُب معنی کرده اند و می گویند " و فردا که طلب خود را بخواهی، خواهد گفت: تربی از این زمین برکن و بابت طلب خود بردار."
ترب به معنی پرورش یا غذا دادن کودک هست
امروز دو مرده پیش گیرد مرکن
فردا گوید ترنی از اینجا بر کن
ترنی گونه ای خار است
امروز دومرده لگن پیش میگیرد که بده فردا میگوید ترنی از اینجا برکن