التمر یانع و الناطور غیر مانع یعنی
خرما رسیده است و نگهبان مانع نمی شود
و این شرایط یعنی دزدی قطعی ، اینجا 2 لغت عربی سخت بکار رفته که به عربی روزانه نیست و سعدی استادی خودش را در عربی هم نشان داده است

یکی را از علما پرسیدند که فلانی با ماهرویی به خانه شد و اکنون در خلوت نشسته و درها بسته و دوشاخه تلفن کشیده و بقیتش را هم لازم است بگوییم یا همین مقدار کفایت می‌کند؟ گفت: «عجب! خب؟» گفتند: «خب به جمالت. آیا هیچ باشد که پرهیزگاری او به سلامت ماند یا دیگر کار از کار گذشته؟» گفت: «اگر از مه رویان به سلامت بماند از بدگویان نماند.»
‌
بیاید روز هولی در سماوات
که میرد ماه و تیر و دُبّ و کژدم
ولی روزی نمی‌بینم که مانَد
زبان یاوه گو از کار مردم
‌
پیر دیگری که به گوشه‌ای انتظار می‌کشید تا نوبتش شود نیز گفت:
«به آن کاری زبان را می‌دوانند
که خود خواهند و از آن ناتوانند»

*حکایت از کتاب «نئوگلستان»
پدرام ابراهیمی

جناب صابری،
بسیار زیباست ، مگر که نام آن پارسی نیست،
چرا نه " نو گلستان " و چرا نیو گلستان ، به احترام کدخدا؟؟؟

کتابی را می خواندم به نام؟؟؟ فراموش کرده ام نامش را.
گویا از محمدحسین سعیدایی. سال 60-61 نوشته شده بود.
تعبیر کار از کار گذشتن را در معنای س ک س ی اش در همانجا برای اولین بار خواندم و به سبب ذهن خرابم، از این نئوگلستان! شما که دست پریشان قاآنی و شکرستان علی محمد حکیم را از پشت بسته، به یاد همان کتاب افتادم...
شاید نام کتاب سعیدایی، با هم و جدا از هم بود. آلزایمر گاهی بد است.

و اِن سَلِمَ الإنسانُ مِن سوءِ نَفسِهِ

فَمِن سوءَ ظَنِّ المُدَّعی لَیسَ یَسلَمُ


اگر آدمی از بدی نفس خویش به سلامت ماند از بد گمانی مدعی به سلامت نمی ماند .

وان سلم الا نسان من سوء نفسه ی

فَمِن سوءِ ظنِّ المُدَّعی لَیسَ یَسلَمُ

بوستان: " کس از دست جورِ زبانها نرست...

دهان خصم و زبان حسود نتوان بست 

رضای دوست بدست آر و دیگران بگذار 

یاد آور این مَثَل است: در دروازه را می توان بست دهن مردم را نمی توان بست...