بیت زیر از متن جا افتاده است:
دوران بقا چو باد صحرا بگذشت
سختی و خوشی و زشت و زیبا بگذشت

پادشاهی بکشتن بیگناهی فرمان داد. گفت: ای ملک بموجب خشمی که ترا بر منست آزار خود مجوی که این عقوبت بر من بیک نفس بسر آید و بزه آن جاوید بر تو بماند
دوران بـقا چـو بـاد صـحـرا بـگذشـت تلخی و خوشی و زشت و زیبا بگذشت
پنداشت ستمگر که ستم بر ما کرد در گـردن او بـمـانـد و بــر مـا بــگـذشـت
ملک را نصیحت او سودمند آمد و از سر خون او درگذشت

معادل ضرب المثل: چاه نکن بهر کسی، اول خودت دوم کسی...

عذاب و عقوبت ستمی که ستمگر روا می دارد بر خود او بیشتر و پایدارتر است تا بر آنکه به او ستم شده است

درود بر سعدی شاعری که سخنش از شهد شیرین تر است