یکی از پادشاهان ادوار گذشته در ادارهٔ مملکت خیلی دقت نمی‌کرد و به لشکر و نیروی نظامی‌اش اهمیت نمی‌داد و وسایل رضایت آنان را فراهم نمی‌کرد، در نتیجه یک روز که دشمن بزرگی حمله کرد، افراد لشگر به پادشاه پشت کردند و حمایتش نکردند.

وقتی سیم و زر را از افراد لشگر دریغ می‌کنند و مواجب آنان را کافی و به موقع نمی‌پردازند و آن‌ها را از گنج‌ها و غنائم برخوردار نمی‌سازند لاجرم لشگر هم از جنگیدن و تلاش برای حفظ ملک خودداری می‌کند.

یکی از همین افراد لشگر که بی‌وفایی کرده بودند، با من دوست بود. او را سرزنش کردم و گفتم: «انسان پست، ناسپاس، فرومایه و حق‌نشناس است کسی که با اندکی دگرگونیِ اوضاع، از سرور قدیمی رو بگرداند و حقی که سال‌ها در لطف او کرده‌انند را از یاد ببرد.» گفت: «با کرم و انصافی که داری شایسته است که مرا معذور بدانی و حق را به من بدهی. چرا که در این ماجرا اسبم بی‌خوراک مانده بود و زینش را هم به گرو گذاشته بودم و با پادشاهی که با وجود داشتن سیم و زر نسبت به لشگرش خساست می‌ورزد، نمی‌توان به جوانمردی رفتار کرد.

به یک سرباز زر بده تا او در حمایت از تو سر بدهد و اگر هم که به او زر ندهی، سر به عالم می‌گذارد و از پیش تو می‌رود.

چون دلاور سیر باشد در جنگ، سخت می‌کوشد و آنکه شکمش خالی است، به تندی می‌گریزد.