سعدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۹۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>یا همچو همای بر من افکن پر خویش</p></div>
<div class="m2"><p>تا بندگیت کنم به جان و سر خویش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر لایق خدمتم ندانی بر خویش</p></div>
<div class="m2"><p>تا من سر خویش گیرم و کشور خویش</p></div></div>

کلیات سعدی به تصحیح محمدعلی فروغی، چاپخانهٔ بروخیم، ۱۳۲۰، تهران » تصویر 1003

رباعی شمارهٔ ۹۲

یا همچو همای بر من افکن پر خویش
تا بندگیت کنم به جان و سر خویش
گر لایق خدمتم ندانی بر خویش
تا من سر خویش گیرم و کشور خویش

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از پرنده‌ای به نام همای می‌خواهد که با بال‌های خود او را بپوشاند، تا بتواند به خدمت او درآید. او همچنین به این نکته اشاره می‌کند که اگر او را لایق خدمت و بندگی نمی‌داند، باید سر و کشور خودش را در نظر بگیرد. در واقع، او به دنبال ارتباط عمیق و خدمتگزاری به محبوب خود است.

رباعی شمارهٔ ۹۰

رباعی شمارهٔ ۹۱

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/6846

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/28905

هوش مصنوعی: ای کاش همچون پرنده‌ای بزرگ بر من سایه افکنی تا با تمام وجود و جانم به تو خدمت کنم و به تو وابسته شوم.

یا همچو همای بر من افکن پر خویش

تا بندگیت کنم به جان و سر خویش

هوش مصنوعی: اگر نمی‌دانی من لایق خدمت هستم، بر خودم تکیه می‌کنم تا مسئولیت خود را بر عهده بگیرم و به سرزمین خود بپردازم.

گر لایق خدمتم ندانی بر خویش

تا من سر خویش گیرم و کشور خویش

رباعی شمارهٔ ۹۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی شمارهٔ ۹۱ به خوانش محسن لیله‌کوهی

رباعی شمارهٔ ۹۱ به خوانش فاطمه زندی

حاشیه ها