سعدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۸۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای دست جفای تو چو زلف تو دراز</p></div>
<div class="m2"><p>وی بی‌سببی گرفته پای از من باز</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ای دست از آستین برون کرده به عهد</p></div>
<div class="m2"><p>وامروز کشیده پای در دامن باز</p></div></div>

کلیات سعدی به تصحیح محمدعلی فروغی، چاپخانهٔ بروخیم، ۱۳۲۰، تهران » تصویر 1001

رباعی شمارهٔ ۸۱

ای دست جفای تو چو زلف تو دراز
وی بی سببی گرفته پای از من باز
ای دست از آستین برون کرده به عهد
وامروز کشیده پای در دامن باز

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به دست معشوقه‌اش اشاره می‌کند که به او خیانت کرده و همچون زلف‌هایش دراز و پیچیده است. او از بی‌دلی و دوری معشوق گلایه می‌کند و به یادآوری عهد و پیمان‌هایی که بینشان بوده، احساس درد و ناامیدی می‌کند. در نهایت، این دست به تدریج او را از خود دور کرده و پایش را به آرامی از او باز کرده است.

رباعی شمارهٔ ۷۹

رباعی شمارهٔ ۸۰

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/6730

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/28847

هوش مصنوعی: ای دست بی‌وفای تو مانند زلف تو دراز است و به خاطر بی‌دلیل بودن این رفتار، پایم از تو دور شده است.

ای دست جفای تو چو زلف تو دراز

وی بی‌سببی گرفته پای از من باز

هوش مصنوعی: ای کسی که با عمل و نیت خود، از آستین عهد و پیمان بیرون آمده‌ای و امروز در تلاش و کوشش هستی، پای خود را در دامن مهربانی و بخشندگی گذاشته‌ای.

ای دست از آستین برون کرده به عهد

وامروز کشیده پای در دامن باز

رباعی شمارهٔ ۸۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی شمارهٔ ۸۰ به خوانش محسن لیله‌کوهی

رباعی شمارهٔ ۸۰ به خوانش فاطمه زندی