سعدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۵۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گویند مرو در پی آن سرو بلند</p></div>
<div class="m2"><p>انگشت‌نمای خلق بودن تا چند؟</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بی‌فایده پندم مده ای دانشمند</p></div>
<div class="m2"><p>من چون نروم؟ که می‌برندم به کمند</p></div></div>

کلیات سعدی به تصحیح محمدعلی فروغی، چاپخانهٔ بروخیم، ۱۳۲۰، تهران » تصویر 998

رباعی شمارهٔ ۵۹

گویند مرو در پی آن سرو بلند
انگشت نمای خلق بودن تا چند
بی فایده پندم مده ای دانشمند
من چون نروم که می برندم به کمند

هوش مصنوعی: این شعر درباره تلاش برای رسیدن به هدفی است که ممکن است فرد را به شهرت یا توجه دیگران برساند. شاعر به دانشمند می‌گوید که نصیحت‌ها و پندهای او بی‌فایده است، زیرا او نمی‌تواند از مسیر خود منحرف شود و از هدفش دور شود. در واقع، شاعر می‌خواهد بگوید که نمی‌تواند از آرزوی خود دست بکشد، حتی اگر این آرزو او را در معرض خطر قرار دهد.

رباعی شمارهٔ ۵۷

رباعی شمارهٔ ۵۸

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/6752

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/25520

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/28809

هوش مصنوعی: می‌گویند به دنبال آن درخت بلندی نرو که سبب جلب توجه مردم می‌شود. تا کی می‌خواهی در معرض دید دیگران باشی؟

گویند مرو در پی آن سرو بلند

انگشت‌نمای خلق بودن تا چند؟

هوش مصنوعی: ای عالم، نصیحتی به من نکن که فایده‌ای ندارد، چون وقتی که خود را از این دام‌ها دور نکنم، چگونه می‌توانم فرار کنم؟

بی‌فایده پندم مده ای دانشمند

من چون نروم؟ که می‌برندم به کمند

رباعی شمارهٔ ۵۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی شمارهٔ ۵۸ به خوانش محسن لیله‌کوهی

رباعی شمارهٔ ۵۸ به خوانش علی پرزارع

رباعی شمارهٔ ۵۸ به خوانش فاطمه زندی

حاشیه ها