سعدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر دست تو در خون روانم باشد</p></div>
<div class="m2"><p>مندیش که آن دم غم جانم باشد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گویم چه گناه از من مسکین آمد</p></div>
<div class="m2"><p>کو خسته شد از من غم آنم باشد</p></div></div>

کلیات سعدی به تصحیح محمدعلی فروغی، چاپخانهٔ بروخیم، ۱۳۲۰، تهران » تصویر 996

رباعی شمارهٔ ۴۷

گر دست تو در خون روانم باشد
مندیش که آن دم غم جانم باشد
گویم چه گناه از من مسکین آمد
کو خسته شد از من غم آنم باشد

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از احساس عذاب و غم ناشی از محبتی دردآور صحبت می‌کند. او می‌گوید حتی اگر محبوبش باعث درد و رنج او شود، نباید نگران باشد؛ زیرا غم و رنج او به دلیل عشق و وابستگی‌اش به محبوب است. شاعر به نوعی از مظلومیت خود و بار ملامت‌های عشق شکایت می‌کند.

رباعی شمارهٔ ۴۵

رباعی شمارهٔ ۴۶

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/6764

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/28784

هوش مصنوعی: اگر دستان تو به خونم آلوده باشد، نگران نباش که در آن لحظه درد و اندوه جانم وجود دارد.

گر دست تو در خون روانم باشد

مندیش که آن دم غم جانم باشد

هوش مصنوعی: می‌گویم چه گناهی از من بیچاره حاصل شده که او از من خسته شده و غم من به او رسیده است.

گویم چه گناه از من مسکین آمد

کو خسته شد از من غم آنم باشد

رباعی شمارهٔ ۴۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی شمارهٔ ۴۶ به خوانش محسن لیله‌کوهی

رباعی شمارهٔ ۴۶ به خوانش فاطمه زندی