سعدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن را که جمال ماه پیکر باشد</p></div>
<div class="m2"><p>در هرچه نگه کند منور باشد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آیینه به دست هرکه ننماید نور</p></div>
<div class="m2"><p>از طلعت بی‌صفای او در باشد</p></div></div>

کلیات سعدی به تصحیح محمدعلی فروغی، چاپخانهٔ بروخیم، ۱۳۲۰، تهران » تصویر 996

رباعی شمارهٔ ۴۴

آن را که جمال ماه پیکر باشد
در هرچه نگه کند منور باشد
آیینه به دست هرکه ننماید نور
از طلعت بی صفای او در باشد

هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی و جذابیت ظاهری اشاره دارد. شاعر می‌گوید که هر کسی که به چهره زیبا و جذاب نگاه کند، تحت تأثیر نور و زیبایی آن قرار می‌گیرد. اما اگر کسی نتواند این زیبایی را در آینه ببیند، به دلیل عدم درک یا شناخت اوست که نشان می‌دهد چه اندازه از زیبایی دور است. به طور کلی، شعر بر تأثیرگذاری زیبایی و اهمیت درک آن تأکید دارد.

رباعی شمارهٔ ۴۲

رباعی شمارهٔ ۴۳

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/6767

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/28805

هوش مصنوعی: هر کسی که زیبایی و چهره ماه مانند داشته باشد، هر چیزی را که نگاه کند، روشن و درخشان خواهد شد.

آن را که جمال ماه پیکر باشد

در هرچه نگه کند منور باشد

هوش مصنوعی: هر کسی که نتواند نور و زیبایی چهره‌ی بی‌نقص دیگری را در آینه مشاهده کند، در واقع در آینه‌اش چیزی جذاب و نورانی وجود ندارد.

آیینه به دست هرکه ننماید نور

از طلعت بی‌صفای او در باشد

رباعی شمارهٔ ۴۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی شمارهٔ ۴۳ به خوانش محسن لیله‌کوهی

رباعی شمارهٔ ۴۳ به خوانش فاطمه زندی