سعدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۴۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای مایهٔ درمان نفسی ننشینی</p></div>
<div class="m2"><p>تا صورت حال دردمندان بینی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر من به تو فرهاد صفت شیفته‌ام</p></div>
<div class="m2"><p>عیبم مکن ای جان که تو بس شیرینی</p></div></div>

کلیات سعدی به تصحیح محمدعلی فروغی، چاپخانهٔ بروخیم، ۱۳۲۰، تهران » تصویر 1011

رباعی شمارهٔ ۱۴۵

ای مایه درمان نفسی ننشینی
تا صورت حال دردمندان بینی
گر من به تو فرهاد صفت شیفته ام
عیبم مکن ای جان که تو بس شیرینی

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به عشق و محبت می‌پردازد و از محبوبش می‌خواهد که برای آشنایی با حال دردمندان و نیازمندان لحظه‌ای درنگ کند. او به صراحت می‌گوید که به شدت عاشق محبوب است و از او می‌خواهد که ضعف‌هایش را نادیده بگیرد، زیرا او به قدری شیرین و جذاب است که نمی‌تواند از عشق به او چشم‌پوشی کند.

رباعی شمارهٔ ۱۴۳

رباعی شمارهٔ ۱۴۴

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/11929

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/27113

هوش مصنوعی: ای منبع آرامش روح، تو نباید بی‌خبر بمانی تا زمانی که حال و وضعیت بیمارانی را که در رنجند، مشاهده کنی.

ای مایهٔ درمان نفسی ننشینی

تا صورت حال دردمندان بینی

هوش مصنوعی: اگر من مانند فرهاد عاشق تو هستم، ایرادی به من مگیر، ای عزیز، زیرا تو بسیار شیرینی و جذابی.

گر من به تو فرهاد صفت شیفته‌ام

عیبم مکن ای جان که تو بس شیرینی

رباعی شمارهٔ ۱۴۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی شمارهٔ ۱۴۴ به خوانش محسن لیله‌کوهی

رباعی شمارهٔ ۱۴۴ به خوانش فاطمه زندی