سعدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۳۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر روز به شیوه‌ای و لطفی دگری</p></div>
<div class="m2"><p>چندانکه نگه می‌کنمت خوبتری</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتم که به قاضی برمت تا دل خویش</p></div>
<div class="m2"><p>بستانم و ترسم دل قاضی ببری</p></div></div>

کلیات سعدی به تصحیح محمدعلی فروغی، چاپخانهٔ بروخیم، ۱۳۲۰، تهران » تصویر 1010

رباعی شمارهٔ ۱۳۷

هر روز به شیوه ای و لطفی دگری
چندانکه نگه می کنمت خوبتری
گفتم که به قاضی برمت تا دل خویش
بستانم و ترسم دل قاضی ببری

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر بیان می‌کند که هر روز با نگاه و لطفی جدید به محبوبش می‌نگرد و او را زیباتر می‌بیند. همچنین اشاره می‌کند که تصمیم به مراجعه به قاضی گرفته است تا دل خود را از محبوب بگیرد، اما نگران است که دل قاضی نیز تحت تأثیر زیبایی محبوبش قرار گیرد.

رباعی شمارهٔ ۱۳۵

رباعی شمارهٔ ۱۳۶

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/6881

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/29419

هوش مصنوعی: هر روز به شکلی جدید و با محبتی متفاوت به تو می‌نگرم، و هر بار که به تو نگاه می‌کنم، زیباتر از قبل به نظر می‌رسی.

هر روز به شیوه‌ای و لطفی دگری

چندانکه نگه می‌کنمت خوبتری

هوش مصنوعی: گفتم به قاضی می‌روم تا دل خود را آرام کنم، ولی نگرانم که دل قاضی را هم بشکنی.

گفتم که به قاضی برمت تا دل خویش

بستانم و ترسم دل قاضی ببری

رباعی شمارهٔ ۱۳۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی شمارهٔ ۱۳۶ به خوانش محسن لیله‌کوهی

رباعی شمارهٔ ۱۳۶ به خوانش فاطمه زندی

حاشیه ها