سعدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۳۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گیرم که به فتوای خردمندی و رای</p></div>
<div class="m2"><p>از دایرهٔ عقل برون ننهم پای</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>با میل که طبع می‌کند چتوان کرد؟</p></div>
<div class="m2"><p>عیبست که در من آفریدست خدای</p></div></div>

کلیات سعدی به تصحیح محمدعلی فروغی، چاپخانهٔ بروخیم، ۱۳۲۰، تهران » تصویر 1009

رباعی شمارهٔ ۱۳۳

گیرم که به فتوای خردمندی و رای
از دایره عقل برون ننهم پای
با میل که طبع می کند چتوان کرد
عیبست که در من آفریدست خدای

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به این موضوع اشاره می‌کند که حتی اگر بر اساس نظر عقل و خردمندان از مسیر درست منحرف نشود، نمی‌تواند بر تمایلات و خواسته‌های طبیعی خود غلبه کند. او به نوعی اعتراض می‌کند که این خواسته‌ها و تمایلاتی که در او وجود دارد، به دست خدا به وجود آمده و نمی‌تواند آن‌ها را نادیده بگیرد.

رباعی شمارهٔ ۱۳۱

رباعی شمارهٔ ۱۳۲

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/6885

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/29446

هوش مصنوعی: فرض کن که بر اساس نظر یک عقل متفکر و درست، من قدمی از دایرهٔ عقل و خرد خارج نگذارم.

گیرم که به فتوای خردمندی و رای

از دایرهٔ عقل برون ننهم پای

هوش مصنوعی: با خواسته‌ای که طبیعت در من ایجاد کرده، چه کار می‌توان کرد؟ این عیب از آنِ من نیست، بلکه از خالق من است.

با میل که طبع می‌کند چتوان کرد؟

عیبست که در من آفریدست خدای

رباعی شمارهٔ ۱۳۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی شمارهٔ ۱۳۲ به خوانش محسن لیله‌کوهی

رباعی شمارهٔ ۱۳۲ به خوانش فاطمه زندی

حاشیه ها