سعدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۳۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هرگز بود آدمی بدین زیبایی؟</p></div>
<div class="m2"><p>یا سرو بدین بلند و خوش بالایی؟</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مسکین دل آنکه از برش برخیزی</p></div>
<div class="m2"><p>خرم تن آنکه از درش بازآیی</p></div></div>

کلیات سعدی به تصحیح محمدعلی فروغی، چاپخانهٔ بروخیم، ۱۳۲۰، تهران » تصویر 1009

رباعی شمارهٔ ۱۳۲

هرگز بود آدمی بدین زیبایی
یا سرو بدین بلند و خوش بالایی
مسکین دل آنکه از برش برخیزی
خرم تن آنکه از درش بازآیی

هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی و جذابیت انسانی اشاره دارد که از نظر خصوصیات ظاهری و درونی بسیار عالی است. شاعر به قد و بالای او مانند سرو اشاره می‌کند و از بی‌نصیب بودن کسی که از کنار او عبور کند، سخن می‌گوید. در عوض، کسی که به او نزدیک شود، خوشبخت و خرم خواهد بود.

رباعی شمارهٔ ۱۳۰

رباعی شمارهٔ ۱۳۱

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/6886

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/29444

هوش مصنوعی: آیا هیچ‌گاه انسان به این زیبایی دیده شده است؟ یا سرو با این قد بلند و خوش‌بالایی وجود داشته است؟

هرگز بود آدمی بدین زیبایی؟

یا سرو بدین بلند و خوش بالایی؟

هوش مصنوعی: بیچاره کسی که از کنار محبوبش برود، در حالی که خوشبخت واقعی کسی است که دوباره به آغوش او برگردد.

مسکین دل آنکه از برش برخیزی

خرم تن آنکه از درش بازآیی

رباعی شمارهٔ ۱۳۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی شمارهٔ ۱۳۱ به خوانش محسن لیله‌کوهی

رباعی شمارهٔ ۱۳۱ به خوانش فاطمه زندی