سعدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۲۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ما را نه ترنج از تو مرادست نه به</p></div>
<div class="m2"><p>تو خود شکری پسته و بادام مده</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر نار ز پستان تو که باشد و مه</p></div>
<div class="m2"><p>هرگز نبود به از زنخدان تو به</p></div></div>

کلیات سعدی به تصحیح محمدعلی فروغی، چاپخانهٔ بروخیم، ۱۳۲۰، تهران » تصویر 1008

رباعی شمارهٔ ۱۲۶

ما را نه ترنج از تو مرادست نه به
تو خود شکری پسته و بادام مده
گر نار ز پستان تو که باشد و مه
هرگز نبود به از زنخدان تو به

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به زیبایی و جذابیت معشوقه‌اش اشاره می‌کند و می‌گوید که نه میوه‌ای (ترنج) و نه چیزی دیگر (پسته و بادام) نمی‌تواند به اندازه زیبایی او ارزشمند باشد. حتی اگر شیرینی و لطافت دیگر چیزها را داشته باشد، هیچ‌یک از آن‌ها به پای زیبایی و دلربایی چهره‌اش نمی‌رسند.

رباعی شمارهٔ ۱۲۴

رباعی شمارهٔ ۱۲۵

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/6872

هوش مصنوعی: ما از تو هیچ چیزی نمی‌خواهیم؛ نه میوه ترنج، نه هیچ نوع شیرینی از پسته و بادام.

ما را نه ترنج از تو مرادست نه به

تو خود شکری پسته و بادام مده

هوش مصنوعی: اگر آتش موجود در سینه‌ات را در نظر بگیریم، ماه هرگز نمی‌تواند به اندازه‌ی زیبایی نقش و خط تو باشد.

گر نار ز پستان تو که باشد و مه

هرگز نبود به از زنخدان تو به

رباعی شمارهٔ ۱۲۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی شمارهٔ ۱۲۵ به خوانش محسن لیله‌کوهی

حاشیه ها