ضمن عرض درود و ادب،

یک رباعی بسیار شبیه به این وجود دارد که متعلق به خاقانی است:

مه را ز فلک به طرف بام آوردن

وز ریگ روان روغن خام آوردن

از روم کلیسا به شام آوردن

بتوان، نتوان تو را به دام آوردن