مصرع دوم مطلع غزل را این کمترین این گونه به یاد می آورد: که کمال سرو بستان و جمال ماه داری، و البته جمال است که همواره به ماه تشبیه شده است و شاید هنوز هم میشود!

«اشتباه» در بیت سوم یعنی شبیه بودن

ز دریچه های چشمم نظری به ماه داری
چه بلند بختی ای دل که به دوست راه داری
به شب سیاه عاشق چکند پری که شمعی است
تو فروغ ماه من شو که فروغ ماه داری
بگشای روی زیبا ز گناه آن میندیش
به خدا که کافرم من تو اگر گناه داری
من از آن سیاه دارم به غم تو روز روشن
که تو ماهی و تعلق به شب سیاه داری
««تو اگر به هر نگاهی ببری هزارها دل
نرسد بدان نگارا که دلی نگاهداری»»
دگران روند تنها به مثل به قاضی اما
«««تو اگر به حسن دعوی بکنی گواه داری»»»
به چمن گلی که خواهد به تو ماند از وجاهت
تو اگر بخواهی ای گل کمش از گیاه داری
به سر تو شهریارا گذرد قیامت و باز
چه قیامتست حالی که تو گاه گاه داری

شهریار

نظری نکردی آخر تو به سعدی سخنور

زنگاه او چه ترسی؟ چه غم از گناه داری