این یکی از زیباترین غزلیات و از شاهکارهای استاد سخن، شیخ اجل سعدی شیرازی است ، که در آن صنت مُصَرّع یا تمام مِصرَع بکار رفته، و آن چنان است که در شعر تمام مصراع های آن دارای قافیۀ یکسانی باشند، که یکی از زیباترین نمونه های آن در نظم فارسی همین غزل شیخ می باشد.

از روی تو ماه آسمان را
شرم آمد و شد هلال باریک
شاید که به پادشه بگویند
ترک تو بریخت خون تاجیک

ای سیم تن سیاه گیسو
کز فکر سرم سپید کردی
بسیار سیه، سپید کردست
دوران سپهر لاجوردی

دور از تو شکیب چند باشد؟
ممکن نشود بر آتش آرام
در دام غمت چو مرغ وحشی
می‌پیچم و سخت می‌شود دام

حاجت گوش و گردنت نیست به زر و زیوری
یا به خضاب و سرمه‌ای یا به عبیر و عنبری
حاجت گوش و گردنت نیست به زر[ی] و زیوری

خود نبود و گر بود تا به قیامت آزری / بت نکند به نیکویی چون تو بدیع پیکری

• تا قیامت بت‌ساز و پیکرتراشی بهتر از آزر(عموی ابراهیم) پیدا نخواهد شد، اگر هم بیاد، نمی‌تونه پیکره‌ای به بی‌نظیری پیکر تو بسازه.

۴. سرو روان ندیده‌ام جز تو به هیچ کشوری / هم نشنیده‌ام که زاد از پدری و مادری

* در نسخه‌ی یغمایی و یوسفی به جای «هم» ، «مه» اومده. 

۸. بسته‌ام از جهانیان بر دل تنگ من دری / تا نکنم به هیچ کس گوشه چشم خاطری

* در نسخه‌ی یغمایی و یوسفی به جای «بسته‌ام» ، «بسته‌ای» اومده. 

سعدی گل فشان منم نیست چومن سخنوری

دلبر دل نشین تویی نیست چوتو شکر بری