گنجور » سعدی » دیوان اشعار » غزلیات

سعدی

غزل شمارهٔ ۵۱۴

ای خسته دلم در خم چوگان تو گویی

بی‌فایده‌ام پیش تو چون بیهده گویی

ای تیر غم عشق تو هر جا که رسیده

افتاده به زخمش چو کمان پشت دوتویی

هم طرفه ندارم اگرم بازنوازی

زیرا که عجب نیست نکویی ز نکویی

سعدی غمش از دست مده گر ندهد دست

کی دست دهد در همه آفاق چنویی

غزل شمارهٔ ۵۱۳: ای ولوله عشق تو بر هر سر کویی غزل شمارهٔ ۵۱۵: چه جرم رفت که با ما سخن نمی‌گویی

اطلاعات

وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)

قالب شعری: غزل

منبع اولیه: ویکی‌درج

* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.

برگردان به زبان ساده

ای خسته دلم در خم چوگان تو گویی

بی‌فایده‌ام پیش تو چون بیهده گویی

هوش مصنوعی: ای دل خسته من، هنگام بازی تو به من بی‌احترامی می‌کنی و من احساس می‌کنم که در مقابل تو هیچ‌گونه ارزشی ندارم و حرف‌هایم بی‌معنا است.

ای تیر غم عشق تو هر جا که رسیده

افتاده به زخمش چو کمان پشت دوتویی

هوش مصنوعی: غم عشق تو مانند تیری است که در هر جایی که رسیده، بر اثر زخم خود بر زمین افتاده است، درست همچون کمانی که از دو طرف خم شده و به زمین افتاده.

هم طرفه ندارم اگرم بازنوازی

زیرا که عجب نیست نکویی ز نکویی

هوش مصنوعی: من هیچ همراهی ندارم، حتی اگر دوباره به من نیکی کنی، چون شگفتی ندارد که خوب بودن از خوبی انتظار می‌رود.

سعدی غمش از دست مده گر ندهد دست

کی دست دهد در همه آفاق چنویی

هوش مصنوعی: غم سعدی را از دست مده، اگر کسی دست تو را نمی‌گیرد، بدان که در هر کجا ممکن است دوستی پیدا کنی.