هوش مصنوعی: چقدر خوب است که دو دلبر باهم بر گردن یکدیگر بیفتند و با هم صمیمی شوند و حلوای آشتی بخورند.

هوش مصنوعی: زندگی بدون دوستان، حتی در بهترین روزها هم معنی ندارد و ارزش آن را از دست می‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر کسی هزاران ظلم و بدی هم بکند، وقتی خودش بیاید، باید عذر او را بپذیریم و به نوعی او را ببخشیم.

هوش مصنوعی: ای باد خوشبو، چقدر باید از تو سپاسگزاری کنم که بوی وصال را به من هدیه می‌دهی، در حالی که باغ امید من در حال پژمردن است.

هوش مصنوعی: هر روزی که از دیدن تو دور بودم، حس می‌کردم نفس کشیدن سخت شده است، اما امروز وقتی به چهره‌ات نگاه می‌کنم، احساسی تازه و سرشار از زندگی پیدا می‌کنم.

هوش مصنوعی: کسی که ارزش و زیبایی لحظات کنار هم بودن را درک نکند، باید چند روزی از کسی که با اوست دور باشد تا بفهمد.

هوش مصنوعی: اگر فردی بی‌گناه دچار مشکل یا آسیب شود، نباید به خاطر قربانی شدن او کسی را که در مقام بالاتری قرار دارد، مورد سرزنش قرار داد.

هوش مصنوعی: من با تازیانه به تو ضربه می‌زنم تا ببینم دل شکسته‌ات کجا می‌تواند برود، چون کمندی که در گردن تو است، نمی‌گذارد به راحتی فرار کنی.

هوش مصنوعی: عاشقان صبور دیگر شوق کمال ندارند، زیرا معلوم است که نمی‌توانند در آتش عشق دوام بیاورند.

هوش مصنوعی: اگر انسانی ویژگی‌ای از سعدی داشته باشد، باید در عشق بمیرد، زیرا مردن به خاطر عشق، از ویژگی‌های انسانی است و مردن به خاطر چیزهای دیگر مانند حیوانات، نشانه حقیقت انسانیت نیست.