هوش مصنوعی: طوطی نمی‌تواند از تو زیباتر و دلنشین‌تر صحبت کند. کلام تو مانند عسل از دهانت خارج می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر من به تو بگویم که تو در جهان شیرین‌ترین هستی، خودت با هر کلامی که می‌گویی، دلیلی برای این گفته‌ات ارائه می‌کنی.

هوش مصنوعی: باید بر سخنان تو تحسین و ستایش شود، اما متأسفانه فرصتی برای گفتن این ستایش وجود ندارد.

هوش مصنوعی: در هیچ باغی مانند تو، درختی وجود ندارد؛ تو دارای چشمانی به رنگ بادام، دهانی شبیه مغز پسته و سخنانی شیرین هستی.

هوش مصنوعی: آیا تا به حال بوی خوش مشک را از درخت سرو استشمام کرده‌ای؟ یا آیا از لب‌های ماه، سخنانی شنیده‌ای؟

هوش مصنوعی: نمی‌توانم در حضورت داستان زندگی‌ام را بازگو کنم. تصمیم می‌گیرم که دیگر هم صحبتی نکنم.

هوش مصنوعی: چشمان معشوقت مثل سحر و جادو به نظر می‌رسند، اما من چگونه می‌توانم به تو بگویم که این چه احساسی در دل من ایجاد می‌کند؟

هوش مصنوعی: ای باد، اگر فرصتی داشتی که با او حرف بزنی، در گوش آن شخص غمگین بگو که این اندازه حرف زدن کافی است.

هوش مصنوعی: توصیفی از زیبایی تو وجود ندارد که شایسته و درخور آن باشد، و در واقع کسی که حالش آشفته است، نمی‌تواند سخن قابل اعتنایی بگوید.

هوش مصنوعی: سخنان سعدی به صورت شیرین و منطقی بیان شده‌اند، به طوری که اگر زر و سیم داشتیم، می‌توانستیم با آن‌ها شعری بنویسیم که به زیبایی و ارزش این کلمات باشد.

هوش مصنوعی: علمای با فضل می‌دانند که انسان بی‌گناهی که در خطر غرق شدن است، هر بار که در قایق دیده می‌شود، نشان از ضعف او دارد.