هوش مصنوعی: ما برای دل‌های دوستان خود حاضر هستیم جان خود را فدای آنان کنیم و اگرچه در این دنیا دشمنانی وجود دارند، نگران آنها نخواهیم بود.

هوش مصنوعی: اگر عشق با شمشیر به من حمله کند، بگو که به جان من بزنی، زیرا ما سپر میان این درد هستیم.

هوش مصنوعی: اگر نتوانیم به زیبایی او صبر کنیم، ناچار باید تحمل رنج و سختی او را بپذیریم.

هوش مصنوعی: اگر خشمگین باشی یا که به رضایت نگاه کنی، فقط کافیست نگاهی بیندازی، ما در انتظاریم.

هوش مصنوعی: اگر فقط یک بار به زیبایی چهره دوست نگاه کنیم، حتی اگر جانمان را بدهیم، ارزشش را دارد تا آن را به دست آوریم.

هوش مصنوعی: اگر تو بگویی که این کار برخلاف عقل است، بدان که دیگران هستند که از ما عقل بیشتری دارند و ما راهی متفاوت را در پیش گرفته‌ایم.

هوش مصنوعی: بگذار تا وقتی که خون ما جاری است، ما به دست و قبضه نگاه کنیم.

هوش مصنوعی: اگر ما را طرد کنند یا ببخشند، ما همچنان در این درگاه به عنوان نیازمندی که به یک نگاه چشم دوخته است، باقی خواهیم ماند.

هوش مصنوعی: دوست هر چقدر که به ما آسیب می‌زند، ما به برکت خداوند زنده‌تریم.

هوش مصنوعی: ای سعدی، زهر کشنده‌ای را که در دست دارد، بیاور تا مثل شکر بخوریم.

هوش مصنوعی: ای نسیم صبحگاهی، از باغ دوست عبور کن و به ما پیام خوشی برسان، پیش از آنکه ما از این دنیا برویم.

هوش مصنوعی: تو ای پروردگار پاک و وارسته، هرچند ما بندگان تو دارای هنر و فضیلت نیستیم.