شعر دارنده توعی بی خویشتنی است و نا خوداگاهی در مهر ورزیدن

نوعی

سعدیا در قفای دوست مرو_چه کنم؟میبرد به اکراهم
میل ازین جانب اختیاری نیست کهربا را بگو که من کاهم
بسیار زیباست؛درجای دیگرباچنین تصویری میگوید:
چند گویی که مهرازو بردار_خویشتن را به صبر ده تسکین
کهربا را بگوی تا نبرد_چه کند کاه پاره ی مسکین
.
مولانا هم چ زیبا میگوید:خاک پای تو را به دست آرم_تا از او کیمیا بیاموزم
آفتاب تو را شوم ذره_معنی والضحی بیاموزم
کهربای تو را شوم کاهی_جذبه کهربا بیاموزم

سلام
احتمالا "بنگرندم" به جای "بنگردم" باشه،چون وزن به هم ریخته

سعدی چو جورش می‌بری نزدیک او دیگر مرو

ای بی‌بصر من می‌روم(؟) او می‌کشد قلاب را..

سعدی از سخن بود کوهی

پیش باد توولی کاهم