گنجور » سعدی » دیوان اشعار » غزلیات

سعدی

غزل شمارهٔ ۴۲۷

من از این جا به ملامت نروم

که من این جا به امیدی گروم

گر به عقلم سخنی می‌گویند

بیم آن است که دیوانه شوم

گوش دل رفته به آواز سماع

نتوانم که نصیحت شنوم

همه گو باد ببر خرمن عمر

دو جهان بی تو نیرزد دو جوم

دوستان عیب و ملامت مکنید

کآن چه خود کاشته باشم، دِروم

من بیچارهٔ گردن به کمند

چه کنم گر به رکابش نروم؟

سعدیا گفت «به خوابم بینی»

بی‌وفا یارم اگر می‌غنوم

غزل شمارهٔ ۴۲۶: دلم تا عشقباز آمد در او جز غم نمی‌بینم غزل شمارهٔ ۴۲۸: نه از چینم حکایت کن نه از روم

اطلاعات

وزن: فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مسدس مخبون محذوف)

قالب شعری: غزل

منبع اولیه: ویکی‌درج

* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.

برگردان به زبان ساده

من از این جا به ملامت نروم

که من این جا به امیدی گروم

هوش مصنوعی: من از اینجا به خاطر انتقادی که ممکن است بشنوم نمی‌روم، زیرا در اینجا به امیدی پایبند هستم.

گر به عقلم سخنی می‌گویند

بیم آن است که دیوانه شوم

هوش مصنوعی: اگر به فکر خودم گوش دهم، نگرانم که از عقل و هوشم خارج شوم.

گوش دل رفته به آواز سماع

نتوانم که نصیحت شنوم

هوش مصنوعی: دل من آنقدر مشغول لذت شنیدن موسیقی و رقص است که نمی‌توانم به نصیحت‌ها گوش دهم.

همه گو باد ببر خرمن عمر

دو جهان بی تو نیرزد دو جوم

هوش مصنوعی: همه می‌گویند که باد، خرمن عمر دو جهان بدون تو ارزشی ندارد.

دوستان عیب و ملامت مکنید

کآن چه خود کاشته باشم، دِروم

هوش مصنوعی: دوستان را ملامت نکنید، زیرا آنچه از من می‌بینید، نتیجه‌ی کارهایی است که خود انجام داده‌ام.

من بیچارهٔ گردن به کمند

چه کنم گر به رکابش نروم؟

هوش مصنوعی: من چه کار می‌توانم بکنم که گرفتار او شده‌ام؟ اگر به دوستی‌اش نروم، باز هم راهی به فرار از این وضعیت ندارم.

سعدیا گفت «به خوابم بینی»

بی‌وفا یارم اگر می‌غنوم

هوش مصنوعی: سعدی در این بیت به این نکته اشاره می‌کند که در خواب، محبوب بی‌وفایش را می‌بیند و احساس می‌کند که اگر او را در خواب غنیمتی بدست بیاورد، چه خوب خواهد بود.