در عبارت "سر بنده و آستانت" فکر می کنم "و" اضافی است . اگر و را حذف کنیم وزن درست می شود.
---
پاسخ: وآستانت را گویا باید سر هم بخوانیم «واستانت» در این حالت وزن درست است و جمله هم نقص ندارد.

مکنید دردمندان گله از شب جدایی
به
مکنید دردمندان گله از سیاهی شب

ترکیب "شب جدایی" اینجا نامناسب و نامانوس است و ظاهرا مصحح آنرا از فصای دیگری وام گرفته است.

بیت نخست بدین گونه نیز دیده شده است:
به تو ام نظر حرامست و بسی گناه دارم....
وعهده......

بیت 8 مصرع دوم:
درست» که دگر نه شوق خورشید و نه مهر ماه دارم

چه شبست یا رب امشب که ستاره‌ای برآمد
که دگر نه عشق خورشید و نه مهر ماه دارم
خدایا امشب چه شبی هست که ستاره ای را دربر دارم که دیگر دوست ندارم ماه باشد و خورشید سرک بکشد(کاش صبح نشود)

در مصرع اول بیت ششم اینگونه آمده است
تن من فدای جانت سر بنده *و *آستانت...که سربنده آستانت صحیح است وحرف واو به غلط نگاشته شده است .

«به ترک گفتن» که در بیت 5 به کار رفته در کلام گذشتگان متداول بوده و همان معنی «ترک گفتن» امروزی را می‌دهد. نمونه از حافظ:
«فغان که آن مه نامهربان مهرگسل
به ترک صحبت یاران خود چه آسان گفت»

چو به ترک سر بگفتم
حمید رضای عزیز در زبان فارسی امروزی " ترک... گفتن" به کار نمی رود،
"ترک ... کردن" به کار می رود، حروف اضافه و کار بردهای آن ها هم در بسیاری جاها متفاوت است

سلام چرا غزل 392 ندارید؟
اشتباه شماره گذاریست یا به دلیلی حذف شده این غزل؟
---
پاسخ: مشکل فنی بود، حل شد.

به اولین بیت وآخرین بیت دقت کنید.
معماری شعر با اقتدار شروع می شود و با صلابت تمام در بیت آخر پایان می یابد.

من اگر نظر حرام است ، بسی گناهکارم

بیت پایانی، مجدّدا اشاره به بیت آغازین داره
که این رو در فن بلاغت اصطلاحا میگن: " ردّ العجز إلی الصدر "

میشود بزرگواری لطف کرده و معنی بیت آخر و ارتباطش با بیت اول را  توضیح دهد؟  پیشاپیش سپاس.

سرشاعران شیرین سخن است سعدی اما

سرمازجوراورفت ونگفت گناه دارم