هوش مصنوعی: اگر مرا بپذیری یا اگر مرا از خود برانی، من هرگز از تو دور نخواهم شد و حتی اگر لازم باشد جانم را برای تو فدای تو می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر تو بخواهی با محبت و نوازش با کسی رفتار کنی یا اینکه او را رها کنی، این کار را به گونه‌ای انجام بده که مطابق با درک و احساس دل خودت باشد.

هوش مصنوعی: اگرچه نگاه محبت‌آمیز تو به سمت ما، امتیاز و پاداش بزرگی است، اما به هر حال وظیفه‌ تو است که به خدمتگزار و برده خود رسیدگی کنی و او را پرورش دهی.

هوش مصنوعی: اگر به من بی‌توجهی کنی و در حق من بی‌عدالتی ورزی، من هم به خودم اجازه نمی‌دهم که در فکر و خیال تو باشم.

هوش مصنوعی: من نیازی به نصیحت دیگران ندارم، چون خودم از ستمگری که به من آسیب می‌زند راضی‌ام حتی اگر این ظلم به صورت پنهانی باشد.

هوش مصنوعی: صبر من بر دوری تو شبیه است به صبر کودک که برای نداشتن شیر از مادرش تحمل می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر همه مردم را از دید خود دور کنی، این کار پسندیده است، زیرا در آن صورت هیچ‌کس را به زیبایی و جلوه خود نمی‌بینی.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق تو تصمیم گرفتم جانم را فدای تو کنم، ولی حالا احساس می‌کنم که به خاطر کوچکی و حقارت خودم خجالت می‌کشم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی با سعدی گپی بزنی، این خیال خام است که فکر کنی من تصویر واقعی خودم را ساخته‌ام.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان یک احساس عمیق و شوق شگرف اشاره دارد. شاعر می‌گوید که این شوقی که در دلش وجود دارد، می‌تواند عواقبی مشابه آنچه برای یک مورچه از پر خود پیش می‌آید، داشته باشد. در واقع، او به این نکته اشاره می‌کند که ممکن است این شوق و اشتیاق او به نقطه‌ای برسد که نتایج غیرقابل پیش‌بینی یا حتی ناگوار به دنبال داشته باشد.