در مصرع دوم بیت هشتم، "حجیز" درست است نه "حجاز". هر دو به یک معنی اند ولی برای حفظ قافیه بی شک حجیز باید نوشته شود.

ور دوست دست می‌دهدت هیچ گو مباش
خوشتر بود عروس نکوروی بی جهاز
جهیز نه جهاز
جهیز ایرانی شده جهاز هست به معنای کالا و خانمان و به فارسی کابین
صداق هم گویند

جهاز به معنی پالان شتر هم هست و دستگاه مثلا جهاز تنفس یا جهاز هاضمه

احتمل دارد به خاطر بردن بار عروس بر روی پالان شتر یا همان جهیز رفته رفته ای بار نام جهیز به خود گرفته.عرب بهتر داند

اووه از پالان شتر به کجا کشیده اووه دریغ.

دوستان معنی بیت چهارم برای من مشخص نیست، لای گو بخیز یعنی چی؟

امروز باید ار کرمی می‌کند سحاب
فردا که تشنه مرده بود لای گو بخیز
ابر اگر قرار است ببارد امروز که نیاز است باید ببارد وگرنه فردا که من از بی آبی مردم چه سود که چنان ببارد که از شدت بارش گل و لای بلند گردد.

ای ماه روی حاضر غایب که پیش دل
یک روز نگذرد که تو صد بار نگذری
آری تشنگان بادیه را جان به لب رسید
تو خفته در کجاوه به خواب خوش اندری
دانی چه می‌رود به سر ما ز دست تو
تا خود به پای خویش بیایی و بنگری

نظر من با 7 گرامی کمی متفاوت است
امروز باید ار کرمی می‌کند سحاب
فردا که تشنه مرده بود لای گو بخیز
اگر ابر از روی محبت می بارد ، اکنون که من زنده ام باید،
وگرنه زمانیکه مُردم و زیر گِل و لای بودم برخاستن نتوانم
به بیان زیبای مهناز گرامی
مانا باشید

حسین جان،
لای بجز همه انچه ته نشین شود لای می و گل و لای و درز در و لای دفتر و......، مانا ی رود نیز دارد.
واز برای انبساط خاطر !!
" نریخت لای می و محتسب ز دیر گذشت
رسیده بود بلایی، ولی به خیر گذشت "
به قول مهناز مانا بوید.

من تصور میکنم که با توجه به قافیه بندی این غزل لازم است جای بیت آخر و بیت یکی مانده به اخر با هم تغییر کند چرا که قافیه دو بیت پشت سرهم یز است و قافیه بیت سوم آز بنابر این منطقی است این تغییر انجام شود. حال بماند که اصلا این نوع قافیه بندی میتواند برای غزا به کار گرفته شود یا نه.

من روی در تو و همه کس روی در حجاز
بهتر نیست به جای ” روی در حجاز“ روی بر حجاز {حجیز به قول دوستان} می آمد ، چون انسان روی در جایی نمی کند به جایی یا بر طرف جایی میکند .
مانا بوید

در پاورقی تصحیح فروغی آمده است:
«جهاز» و «احتراز» و «حجاز» را در بعضی از نسخ به یا نوشته‌اند و ما از نسخه‌های قدیم پیروی کردیم چه عربها الف را که در این کلمات هست آن قسم تلفظ می‌کنند که ایرانیها در قدیم یای مجهول را تلفظ می‌کردند و از این رو بوده است که شعرای ایران «جهاز» را با «بریز» و همچنین رکاب و عتاب را با فریب و شکیب قافیه می‌آوردند و بنابر این حاجت نیست که برای رعایت قافیه جهاز را جهیز بنویسند.

لای علاوه بر گل و لای معنی "سیل" نیز می‌دهد. بنابراین معنی بیت روشن است:
اگر قرار است باران ببارد بهتر است امروز که من تشنه هستم ببارد؛ وگرنه فردا که مرده باشم حتی اگر سیل هم جاری شود دیگر فایده‌ای ندارد. (اگر یار می‌خواهد عنایت و نظری به من داشته باشد، بهتر است امروز که محتاج آن هستم آن را به من عرضه کند؛ وگرنه فردا که از دست بروم دیگر سیل عنایت و توجه او نیز تاثیری به حال من ندارد.)

روز ازل به عشق چوسعدی گشود لب

شاعر چواوندیده جهان تا به رستخیز