یکی از زیباترین غزلهای سعدیه
من که خیلی حال می کنم باهاش

غزل زیباییست

بیت پنجم ناظر بر آیه : وکلبهم باسط ذراعیه بالوصید است.

تک تک ایات شاه بیت است و مصراعها برجسته

بسیاری بر این گمان اند که سعدی همیشه معشوق زمینی را می ستاید که در همین بیت اخر مشاهده می کنیم با کردگار طرفیم و بسیار غزل ها از سعدی که تک تک مصرع ها وجود خدا حس میشه

آتش عشق

روزی که دلم عاشق و شیدا شد و تب دار
دل  رفت ز کف در پی یک خنده ی .دلدار

تا صبح  در ِ خانه ی  او بست نشستم
زانو به بغل سر به کف و پشت به دیوار

با خِش خِش ِ برگی که نسیم َش بپراکند
دل خنده زنان گفت که شد لحظه ی دیدار

 بس  دل  نگران  چشم به در دوخته بودم
هم  هوش ز ِسَر رفته و هم چشم خریدار

آهسته   شفق  بُرقعِ   تاریک ِ شب  افکند
مرغان  بنشستند   به  سر شاخِ  سپیدار

هر   یک  به  نوایی  سخن  عشق سرودند
تا  بلکه   شود   سایه ی  معشوق  پدیدار

خورشید   سر  از خواب ِ شبانگاه بر آورد
تشت ِ زَرَش از  دامن ِ کُوهسار نگون سار

در دَشت دو صد لاله ی خون رنگ دمیدند
داغی  به  دل ِ سوخته  ،  اَفروخته رُخسار

ناگه   رخ   دلدار   سر  بام   عیان   شد  
خندانم   و  در رقص چو پروانه سبک بار     

مرغ   سحری   بانگ   ز  حلقوم  بر  آورد
بر   خیز  که  شد سرو،  خرامان سوی گلزار

این  عشق  عجب  معجزه گر  بود، به جانم
افکنده   فروغی  که  شدم   پُخته  و  بیدار

بر آتش عشق اَر که بری دست ، '' نیا '' جان
لولو    همه  یابی   همه  لالا  وُ    چه بسیار

ناگه   رخ   دلدار   سر  بام   عیان   شد  
خندیدم  و  در رقص چو پروانه سبک بار   

ای صنم خوش عذار بهر خدا گو به من

سعدی شیرین نگار چند کشد انتظار