محتسب گو چنگ میخواران بسوز
مطرب ما خوش به تایی می‌زند
نوازنده ما با یک تار هم خوب مینوازد.
چنگ=سازی با هشت یا نه تا(تار) و بسیار کهن که پیشینه آن به پنج هزار سال پیش بازمیگردد و گویند رامتین آن را ساخته است.

آتشی دارم که می‌سوزد وجود
چون بر او باد صبایی می‌زند
آتشی در من افتاده که با هر خبری که از دوست به من میرسد بیشتر زبانه می کشد.
فتنه‌ای بر بام باشد تا یکی
سر به دیوار سرایی می‌زند
تا فتنه ای بر بام نیاید که دیده شود عاشقی پیدا نمی شود که سر به دیوار بکوبد

آشنایان را جراحت مرهمست
زان که شمشیر آشنایی می‌زند
زخم دلباختگان خود مرهم است زیرا نشان شمشیر دلبران است که همیشه با آنان است.
اگر با دیگرانش بود میلی
چرا ظرف مرا بشکست لیلی

ناپسندیده‌ست پیش اهل رای
هر که بعد از عشق رایی می‌زند
از نگاه اندیشمندان ناپسند است هر که بعد از عاشقی چاره اندیشی کند.
یا خربزه نخور یا خوردی پای لرز آن بایست.
یا مرو با یار ازرق پیرهن
یا بکش بر خان و مان انگشت نیل
دوستی با پیلبانان یا مکن
یا بکن خانه ای درخورد پیل

دود از آتش می‌رود خون از قتیل
سعدی این دم هم ز جایی می‌زند
دم گرم سعدی بیخودی نیست که دلی خونین و پرسوز دارد.

چقد شبیه به اون شعره ی شهریاره

سعدی خوش گوی می داند فلک

هر زمان ساز جدایی می زند

زین سبب از لفظ شیرین دری

ساز شادی ورهایی می زند

پادشاه شاعران باشد ولی

پیش او دم از گدایی می زند