رقیب کیست که در ماجرای خلوت ما

بیت اخر را لطفا معنی کنید

سعدی میفرماید: سخن سوزناک من به هر کشور و کرانه ای رسید چاره چیست عبیر تا نسوزد بوی خوش آن به انجمنی و مجلسی نمیرسد.
میشود گفت همیشه کسانی باید بسوزند تا دیگران خوش باشند
عبیر=ترکیبی خوشبو از مشک و کافور و زعفران و مانند آن و در اینحا منظور شعر و سخن سعدی است که ترکیبی از سخنان زیبا و حکمت آموز
چه خوش گفت یک روز دارو فروش:
شفا بایدت داروی تلخ نوش
اگر شربتی بایدت سودمند
ز سعدی ستان تلخ داروی پند
به پرویزن معرفت بیخته
به شهد عبارت برآمیخته

درود.
این هم معنای بیت آخر که یکی از دوستان خواسته بودند؛
همان گونه که عبیر با سوختن خویش انجمن را خوشبو و عطرآگین می کند، شیخ نیز با آه و ناله ی های موزون و خیال انگیزش که به نوعی سوختن می ماند گیتی را از نواهای خوش معطر می کند.

بیت دوم;
آنچنان میتازد که مشتاق به گرد سمندش نمیرسد تا دستبوسی کند دهن که جای خود دارد.

بیت چو خسرو از لب شیرین نمی برد مقصود  قیاس کن به فرهاد کوه کن چه رسد؛ تلمیحی زیبا به داستان عاشقی خسرو و شیرین و فرهاد دارد.

زتوای نازنین خوش خرام شیرین لب

به سعدی نازک خیال خوش سخن چه رسد