بسیار زیبا. واقعاً حکایت های سعدب انسان رو تحت تأثیر قرار می ده. در ابیات آخر (مخصوصاً دو بیت آخر) اندیشه های خیامی به وضوح به چشم می خوره. مثلاً خیام می گه:
ابر آمد و زار بر سر سبزه گریست // بی باده گلرنگ نمی شاید زیست *** کین سبزه که امروز تماشاگه ماست // تا سبزه خاک ما تماشاگه کیست
ای پیر خردمند پگه تر برخیز // وآن کودک خاک بیز را بنگر تیز *** پندش ده و گو که نرم تر می بیز // مغز سر کیقباد و دست پرویز
آن قصر که بر چرخ همی زد پهلو // بر درگه او شهان نهادندی رو *** دیدیم که بر کنگره اَش فاخته ای // بنشسته همی گفت که کو کو کو کو
و خیلی رباعی های دیگه با چنین مضمون هایی.

مشابه بیت آخر سعدی علیه الرحمه در جای دیگر چنین میفرماید:
خاک راهی که برو می گذری ساکن باش
که عیونست و جفونست و خدودست و قدود

به اقتضای وزن شعر، کلمه یکدیگر در بیت نخست باید یکدگر نوشته شود. لطفاً تصحیح فرمایید.

در مصراع دوم بیت نخست، "یکدکر" درست است:

سر از کبر بر یکدگر چون پلنگ ...