شب که از ماه اندکی روشن است برای آسایش تو ست و روز که دارای آفتاب رخشان و جهان تاب است برای کار کردن تو می باشد . به استعاره میگوید : اکنون که همه درکار و کوشش اند ، تو هم باید کار کنی.

به نظر می رسد بیت « توانا که او نازنین پرورد / به الوان نعمت چنین پرورد » در اصل چنین بوده باشد : تو یی آن که او نازنین پرورد / به الوان نعمت چنین پرورد

مجوش: در اینجا یعنی بی تاب و ناراحت مشو.
مَنّ:‌غذایی که خدا برای بنی اسرائیل فرستاد و آنان در سالهای سرگردانی از آن تغذیه میکردند تا به سر حد کنعان رسیدند.
نَحل:‌زنبور عسل
نَوی:‌ هسته های خرما
دست خاییدن: دست گزیدن . به دندان گرفتن دست به علامت حسرت و پشیمانی . اظهار پشیمانی کردن
قنادیل سقف: اشاره دارد به سوره ی ملک، آیه ی 5 "‌وَلَقَدْ زَیَّنَّا السَّمَاءَ الدُّنْیَا بِمَصَابِیحَ"
نافه:‌کیسۀ کوچکی که زیر شکم آهوی مشک قرار دارد و مشک از آن خارج می‌شود.
توانا که او نازنین پرورد:‌یادآور به آیه ی 14 سوره ی مومنون "فتبارک الله احسن الخالقین"
سَمَک: ماهی
بیوَر:‌ده هزار
مپوی:‌از پوییدن

ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند

تا تو نانی به کف آریّ و به غفلت نخوری

درود و عرض ادب

در تصورات اکثر ما، ملائک موجودات زیباروی و احتمالا بالدار هستند. در حالیکه در عرفان میدانند ملائک هرآن‌چیزیست میتوانی با حواس انسانی درک کنی

یعنی هرچه که میبینی (نور، کوه، دریا، گیاهان، حیوانات و....)

هرچه میشنوی: صوت

هرچه که میبوئی: بو

و.....

و در واقع تمام آفریده‌های خداوند بجز انسان، ملائک محسوب میشوند

حضرت سعدی در این بیت دقیقا همین را بیان میکند

نگویم دد و دام و مور و سمک - که فوج ملائک بر اوج فلک

دد(حیوانات وحشی) ـ دام (حیوانات اهلی) - مور (بعنوان نمادی از حشرات) - سمک (بعنوان نمادی از آبزیان)

نگویم که دد و دام و مور و ملک، بلکه تمام ملائک در فلک، از هزاران هزار سپاسی که تو لایقش هستی یکی گفته‌اند

و از ابتدای این شعر به انسان گوشزد میکند که تمام ملائک از بهر تو خلق شده‌اند. و خدمتگزار تواند(به ملائک گفته شد به انسان سجده کنند)

و شاااه‌بیت این شعر، بیت یازدهم که میفرماید:

به دست خودت چشم ابرو نگاشت

که محرم به اغیار نتوان گذاشت

به نظر این کمترین، اشاره به آن دارد که خداوند انسان را جانشین خود در ارض(بستر حرکت در طی زمان، نه فقط زمین) قرار داد.

به دست خودت چشم و ابرو نگاشت.... 

و همان‌است که عرفا اعتقاد دارند، وجود حقیقی انسان همان یگانه‌ی مطلق هستی است، همان وجود الهی

حضرت حافظ از زبان بلبل (یک نمونه از هزاران ملائک) گفت: 

خرم آن کز نازنیان، بخت برخوردار داشت

درود بر شما 

اینکه  تمام آفریده‌های خداوند مظهری از آفریننده اند اصلا شکی نیست واینکه آدمی به دلیل برخورداری از روح خدایی  از کل مخلوقات در مرتبه والاتر قرار گرفته هم قبول  اگر نه فرمان سجده بر اوصادر نمیشد ولی اینکه هرچه حواس آدمی درک میکند ملایکه‌اند برای بنده قابل درک نیست  وجالب اینکه میفرمایید این از آموزه های عرفان است امکان دارد جهت استفهام بیشتر  این موضوع را با مستندات وادله واضح بسط داده وما را مستفیض فرمایید .متشکرم 

شاد باشید 

درود بر شما همزبان گرامی

من کی باشم که شما رو قابل ندونم؟!!!

من تو بیابون کار میکنم، و آنتن هم بسختی هست، در حدی که باز کردن یک صفحه از همین سایت خیلی طول میکشه

چند روز هم گوشیم خاموش بوده تا الان

شاید درست بفرمایید که من تو این بیابون که به هیچ چیز دسترسی ندارم، تنها سرگرمی من خواندن اشعار بزرگان تاریخ خودمون هست، به نوعی تفنن محسوب بشه.

در جواب سوالی که پرسیدید، از من ادله و مستندات واضح خواستید، و همچنین فعل مستفیض فرمودن بکار بردید.

منه پست، در حدی نیستم که بتونم به خودم هم کمکی کنم، چه برسه که شما رو مستفیض کنم، اون هم با مستندات و ادله واضح

اگر حاشیه‌ای هم از من خواندید، فرض کنید اراجیفی بوده، در حد بی‌خردی خودم، که به سبب آزادی بیان، نوشتم، و به بزرگواری خودتان ببخشید.