در مصرع نخست بیت 4 آمده است: "چو پیش آمدش بندهٔ رفته باز" لطفا بزرگواری راجع به این مصرع توضیح دهد. سپاس

درود،
معنی این مصرع میشود:
هنگامی که دوباره پیشش برگشت یا آمد بنده یا غلام خودش که به هر دلیلی او را ترک بود.

یکی از نکات قابل توجه در این شعر قافیه بیت زیز است،
گر از حاکمان سختت آید سخن / توبر زیر دستان درشتی مکن
دو واژه سخن و مکن قافیه هستند که به ظاهر اشتباه به نظر می رسد
ولی با تلفظ قدیم و صحیح سخن با فتح س و ضمه خ کاملا هم آهنک با مکن میشود.

در بیت اول مصرع دوم که می گوید :

نه تن پرور ونازک اندام بود.

آیا معنی اش اینه که لقمان جسه کوچک ولاغری داشته؟ اگر بله پس چگونه او را به کار گل که بسیار سخت است واداشته اند؟