با عررض سلام و ادب
بیت "نه پروانه جان ..." به نظر میرسد که باید " چو پروانه ..." باشد و در انتهای آن نیز علامت سؤال باید حذف گردد

خسته س میفهمی؟
خسته...

خسته جان،
به گمان این بی سواد مانای این بیت چنین است:
مگر نه این که جان دادن در پای دوست بسیار به از زندگی در تاریکی و تنهایی است ؟؟؟
از خود بدر شدن ، به دوست پیوستن، که دوست آفتاب است، آزادی است ، خود زندگی است.

بیسواد جان
مانا را نه پدران ما نه اجدادمان به کار برده اند. چرا باید ما معنا را که حداقل در هزار سال لاخیر اجداد ما فارس زبان ها به کار برده اند با مانا عوض کنیم؟
حوصله ندارم و الا یکی از دعواهای الکی و صوری من با دکتر ترابی در این زمینه ی خراب کردن زبان توسط ایشان است و البته امثال دکتر کزازی و سابقا احمد کسروی و ان شاهزاده ی قاجاری و شاید ذبیح بهروز و ....
بگذریم اما. نظر روفیا چه پر معنا بود.... داستان بحر قلزم...

جناب محدث ، بسیاری واژگان را نیاکان ما به کار نبرده اند و ما امروز به کار می بریم،
زبان فارسی ارثیه پدری فرد خاصی نیست،
در بد گویی از دکتر ترابی، کزازی، کسروی استاد ذبیح بهروز و.....بدین بسنده میکنم که بزرگش نخوانند .........

بیسواد گرامی
استعمال و به کاربردن الفاظ نو نشان پویایی هر زبان است. اما فکر نمی کنید افراط در زدودن لغات بیگانه(بماند که بسیاری از الفاظ عربی در حقیقت خانه زاد فارسی شده و بیگانه محسوب نمی شود) یک خصلت بد است و به زبان هم آسیب می زند و ارتباط نسل کنونی را با نسل های سابق قطع می کند و همیشه هم نمی توان ده تا لغتنامه دم دست داشت تا زبان گذشتگان را فهمید. تطور طبیعی ساده شدن زبان ها و وام گیری و این مباحث بهتر است نه اقدامات افرادی که یاد کردم و در ضمن برخی هایشان طبق ملاک های معقول، بزرگ نیستند تا بدگویی ازشان انسان را ضرری رساند. در ضمن تر لحن نوشتاری من جدی نبود و لفظ صوری اشاره به منطق صوری یا افلاک صوری نیست. یعنی تصنعی. بعدش فکر کنم اشتباه کرده ام و می خواستم بنویسم دکتر کیخا و نوشتم دکتر ترابی. با سپاس از شما.

جناب محدث،
یک سپاس و بسیار پوزشها به سرکار بدهکارم،
سپاس که فرمودید یونان زادگاه یکتا پرستی است و من نمی دانستم، و پوزش اگر گاه با دیدگاههای شما سر ناسازگاری داشته ام.
امید که هردو گزارده آمده باشند.
کشیدم قلم در سر نام خویش
تندرست و شادکام بوید.

آقا بچسب به حدیثت تا یادت نرفته
اگر دست من بود که هر سال جایزه نوبل را همزمان به استاد کزازی و کسروی میدادم

بیت سوم:
میدانش را باید با نون ساکن خواند.
نیم بیت نخست آن به بازی چوگان و دومش به بازی شترنج اشاره دارد.

بیت شانزدهم:
نه پروانه جان داده در پای دوست
به از زنده در کنج تاریک اوست

مگر نه این است پروانه ای که یک بار برای همیشه جان در پای دوست(شمع) داده و از درد رها شده برایش بهتر است از زنده بودن در کنج تاریکی و تنهایی(نالان و سوزان و به دور از دوست)
مرگ یک بار شیون یک بار

با عرض تشکر بسیار از جناب 7
توضیحتون در مورد بیت 3 واقعا شعر رو بران شیرین تر کرد .
با توجه به پیچیده بودن بعضی ابیات بوستان مثل بیت 16 همین شعر ، اگر کسی شرحی از بوستان سراغ داره که ابیات رو به صورت روان و نه به صورت آزاد ، معنی کرده و توضیح داده باشه ( و احیانا تشبیه ها و استعاره های مثل بیت 3 رو توضیح داده باشه و ترجمه روان با حفظ امانت از اشعار عربی بوستان رو داشته باشه) ، بسیار تا بسیارها فراوان ممنون میشم اگه به من معرفی کنه .

دلش خون شد و راز در دل بماند...

.

ز من صبر بی او توقع مدار

که با او هم امکان ندارد قرار...!

.

مرا خود ز سر نیست چندان خبر

که تاج است بر تارکم یا تبر

.

تویی سر بر آورده از جیب من...

شباهت  ابیات هفده و هجده این شعر:

بگفت ار خوری زخم چوگان اوی؟

بگفتا به پایش در افتم چو گوی

بگفتا سرت گر ببرد به تیغ؟

بگفت این قدر نبود از وی دریغ

با این ابیات مشهور نظامی گنجوی در مناظره خسرو و فرهاد  اتفاقی است یا سعدی در سرودن این دو بیت نگاهی به شعر نظامی داشته است ؟

بگفتا گر خرامی در سرایش‌؟
بگفت اندازم این سر زیر پایش
بگفتا گر کند چشم تو را ریش‌؟
بگفت این چشم دیگر دارمش پیش

ز میدانش خالی نبودی چو میل یعنی چی؟